Gestrand
Wildlands Emmen
Ergens in het midden van een sober landschap kwam de trein tot stilstand. Het had voor de laatste keer gereden en de laatste passagier was uitgestapt.
Een herinnering die niemand bewust kon navertellen.
Het was ééns de trots geweest van een gepassioneerd bestuurder; een zitplaats voor velen.
Nu staat het, getekend door tijd en omstandigheden, op zijn laatste rustplaats.
Mooier dan ooit tevoren.
Vind je dit fragment leuk? Deel het dan op je favoriete media kanalen. Zo kunnen anderen er óók plezier van hebben.
Als straks
de stilte valt
voor jou
Zodra de laatste woorden zijn gesproken en de tijd ons niet langer verbindt.
Als de herinneringen zijn uitgedoofd omdat de prikkel van het brein het welletjes vindt.
Dan blijf ik alleen achter
met herinneringen die eens van ons samen waren.
Een traan maakt zich meester van mij als ik besef dat dit leven te snel voorbij zal gaan.
Ik kijk naar hoe je daar staat
terwijl mijn gedachten denken “wat fijn dat jij er nog bent.”
Ik denk aan je
als straks de stilte valt.
Vind je dit fragment leuk? Deel het dan op je favoriete media kanalen. Zo kunnen anderen er óók plezier van hebben.
Luchtballon
de wereld op zijn kop
Je bungelt er maar wat bij aan. In zo’n luchtballon bedoel ik dan. Beperkt door de krappe ruimte van het mandje ervaar je toch een soort ultieme vrijheid op eenzame hoogte, schijnt het.
Een flinke contradictie, als je het mij vraagt. Wel heb je vanuit dit mandje goed zicht op de wereld onder je. De zaken van een afstandje bekijken is hip en het nieuwe omdenken schijnt verfrissend te zijn.
Wie kent de clichés niet!?
Het is anno 2023 als leven in een gevangenis zonder tralies. Misschien is dat wel wat deze tijd en wereld het best typeert.
Beperkt door wet- en regelgeving en doordrenkt van excessieve vormen van bureaucratie zitten we met zijn allen gezellig in dat luchtballonnen mandje.
Er is voor elk wat wils. Rutte en consorten zitten ook in hun eigen speelhoekje. Het past allemaal prima in dit kleine landje; ik bedoel mandje.
We waaien gewoon heerlijk met de wind mee terwijl we een soort van kinderlijke vrijheid ervaren. We mogen meepraten en zelfstandig kiezen, maar papa beslist.
Wat een prachtig tafereel om van een afstandje naar te kijken is het ook; dit volledig georganiseerde en bestuurde leventje in dat Nederlandje van ons. De wereld op zijn kop.
Over omdenken gesproken.
Je kunt toch ook lekker boven op de ballon gaan zitten? Dat is pas ultieme vrijheid. Niemand die daar bij je komt. Er kleven wat risico’s aan dat geef ik toe. Als je naar beneden dondert is het gebeurd.
Maar wat geeft dat? Je hoeft in elk geval niet naar het kleuterklasje van politiek Den Haag te kijken. Of naar het kinderlijk blije lachje van Rutte met zijn opgeheven vuistje tijdens het driewerf hoera voor Willem.
Dàt is de troost tijdens jouw vrije val. Bovendien kun je de vlag dan weer eens lekker ondersteboven bekijken; zoals die ooit bedoelt was in rood-wit en blauw.
Ik zie werkelijke vrijheid alleen nog bij kinderen. Dat is pas genieten. Voor je het weet zijn ze zich bewust van het beperkte leventje in dit mandje. Maar tot die dag laten we ze lekker in de waan over hun ware bestaan.
Vind je dit fragment leuk? Deel het dan op je favoriete media kanalen. Zo kunnen anderen er óók plezier van hebben.